Бір күні Алла елшісі (с.ғ.с.) Жәбірейілден (ғ.с.) тозақ жайлы сұрайды. Жәбірейіл (ғ.с.) ол туралы ұзақ түсіндіріп береді. Оның айтқандарына шыдай алмай талып қалған Пайғамбарымыз (с.ғ.с.) сәлден соң есін жиып:

– Ей, Жебірейіл! Осыншама сұмдық бәлекетті жерге менің үмметім кіре ме? - деп сұрағанда Жәбірейіл (ғ.с.):

– Иә, үмметіңнен үлкен күнә жасағандар жәһаннамға кіреді, - дейді.

Сонда Алла елшісі (с.ғ.с.) көп жылайды. Бөлмесіне кіріп алып, тек намазға ғана шығып, одан басқа уақытта ешкіммен көріспей қояды. Сыртқа шықпағанына үш күн болғанда хазіреті Әбу Бәкір (р.а.) келіп есігінен:

– Расулланы көруге бола ма? - деп дауыстайды. Бірақ іштен жауап болмаған соң жылап жылап қайтады.

Сосын хазіреті Омар (р.а.) келіп, әлгі сөзді қайталайды. Ол да қайтады.

Сосын хазіреті Фатима (р.а.) келіп:

– Алла расулы! Мен қызыңыз Фатимамын, - дейді. Есікті ашқан әкесінің жүзі боп-боз болып, жүдеп кеткенін көріп Фатима (р.а.):

– Әкешім, сізге осыншама не болды? - деп сұрайды.

Сонда Пайғамбарымыз (с.ғ.с.):

– Маған Жәбірейіл (ғ.с.) келіп тозақ жайлы айтып берді:

Бұл дүниеде күнә жасағандар жәһаннамға әкетіліп бара жатқанда «Уа, Мұхаммед! Уа, Мұхаммед!» деп бақырып, құлындаған дауыстары шығады.

Бірақ тозаққа жақындап тозақ періштелері көрінгенде олар мұны ұмытып қалады.

Періштелер:

– Сендер кімсіңдер? - деп сұрайды. Олар:

– Біз өздеріне Құран түскендерденбіз және рамазанда ораза ұстағандарданбыз, - дейді.

Періштелер:

– Құран Кәрім Мұхаммедтің (с.ғ.с.) үмметтеріне түскен ғой, - дейді.

Сонда Пайғамбарымыздың (с.ғ.с.) есімін естеріне қайта түсіріп:

– Біздер Мұхаммедтің (с.ғ.с.) үмметіненбіз, - дейді.

Періштелер:

– Құран Кәрімдегі Алла тағалаға қарсы шыққандардың жағдайын білдірген аяттардан хабарларың бар ма еді? - деп сұрайды. Олар:

– Бар. Бірақ біз ғапылдыққа салындық. Шайтанға мойынсұндық, - дейді.

Өздерінің сол күйлеріне қатты өкінеді. Періштелерден рұқсат сұрап, өкініштен ұзақ жылайды. Жылай-жылай көз жастары таусылады. Сосын көздерінен қан аға бастайды.

Сонда періштелер оларға:

– Босқа жылайсыңдар. Егер дүниеде осылай жылағандарыңда пайдасы болар еді, қазір жыламайтын едіңдер, - дейді.

Сосын періштелерге: «Оларды жәһаннамға таста!» деген әмір келеді...

СОНДА, ХӘЛІМІЗ НЕ БОЛМАҚ? АҚЫРЕТТЕРГІ МҮШКІЛ ЖАҒДАЙЫМЫЗДЫ ОЙЛАЙЫҚ, БАУЫРЛАР!